Jakże głośno i serdecznie śmiać się będzie z opowiadania jego rumiany i dobroduszny pan Andrzej! czółno i płynąc w górę rzeki spostrzegli zaplątaną w krzakach nogę. Olbrzymie siły Francji, ale swawola! Król Citrawahana rzekł: „O Ardżuna, twoje pragnienie nie jest w konflikcie z moim, gdyż moje królestwo potrzebuje następcy tronu. Po przyjeździe do Nawłoci i do mieszkania wujostwa, gdzie fortepianu nie było, nieszczęsna "oślica" chodziła jak błędna owca. Zbliżyli się do niej i zapytali: ‘O piękna kobieto o krągłych biodrach, powiedz nam do kogo należysz i co robisz tutaj sama w środku dżungli? Był więc nasz bohater zupełnym bydlęciem i życie prowadził jak zwierzę. Na dźwięk jego głosu frunęła ku niemu i z gracją przed nim przyklękła. Właśnie gaździna wnosiła samowar, mleko i bułki. - Który tu między wami ten - zaczęła - co najpewniej na szubienicę liczy? ziemia blisko. Biedne, śmieszne zwierzęta, co w trzodzie żyją - to cały jej płód; wyczerpuje się w mikrokosmie, w bakteriach na to tylko, by stoczyły i pożarły jej marny twór - aż ziemi pędzi w górę chore kwiaty, w które na uwiąd starczy chora ziemia wpluwa truciznę. Ludzie z tej i z tamtej strony poczęli spotykać się oko w oko i zwierać się pierś z piersią. – Słup światła zbliża się ku mnie – mówiła dalej. - A czy to tylko był wilk? Aby tyle co kartofle. Widziałem, że to mojemu kochanemu stworzeniu zrobiło przyjemność, a jeszcze większe zadowolenie ujrzałem w jej ślicznej twarzyczce, gdy Angeli, poprawiony przeze mnie, odpowiedział: - Ależ ja się będę ciągle mylił! Ponieważ znano „książkę ”tylko w przekładzie rosyjskim,z natury rzeczy tedy wszelkiego rodzaju terminy naukowe i urobione formuły bardziej ścisłego myślenia przywierały do mó- zgów w postaci rosyjskiej. 06,16 To mówi Pan: Stańcie na drogach i patrzcie, zapytajcie o dawne ścieżki, gdzie jest droga najlepsza - idźcie po niej, a znajdziecie dla siebie wytchnienie. Dopadł furtki, przesunął się przez nią i zostawił prezesa na ziemi, ze zgruchotanymi w zgięciach dłoni rękami. „Milczenie to – odpowiedział marszałek Potocki – nie należy brać za jednomyślność obecnych, ale raczej za potrzebę zastanowienia się nad tak nadzwyczajną niespodzianą propozycją, za potrzebę, by każdy z kolei zdanie swoje otworzył”.